A praza fría e soia

susurráballe ás árbores

que perdían as súas follas

no presente outono.

Asomaban os nenos correndo,

de rostros sorrintes.

Orfos pobres, pobres orfos

de corazóns en pena.

Ollaba cara eles

atónita, desconsoada.

Os meus ollos

brilaban de ledicia.

Bágoas salgadas

na miña face.

Beizos fríos

saboreaban as xeadas pingas.

Ollei cara eles

desenfreada, atenta.

Máis xa non estaban.

Vagaban as súas almas.